Żegnaj...

Odszedl rowniez i Misiu. Wiadosmosc spadla jak grom z jasnego nieba, urzywjac staropolskiej metafory. Lzy i poczucie winy. Nie odzzywalam sie od dluzszego juz czasu, znowu ta przeklata wymowka, “bo nie maialam czasu”. Obchodzil niedawno urodziny, ja bylam na dzyzyze…myslalam, mogla wyslac sms-s, ale...nie mialam czasu….Glupota i beznadzieja. Jest już za późno! Nie jest za późno! Jest już za późno!
Nie jest za późno! Spiewalo Stare Dobr Malzensto za Stachura… Już jest za późno! Kochany dobry Misiu. Szkolny kolega, przyjaciel. Poszarpane wspomnenia. Urywki zycia, dawo juz zapomniane, wracaja i odchodza. Smieje sie sama do siebie, placze jadac samochodem. Misiu na szkolej wycieczce, Misiu dyskutujacy na przewie, Misiu na moich urodzinach. Misiu, w liceum zawsze zwracajacy sie on nas “dziewczeta”. Misiu i jego ogromny pies, Bursztyn, skaczacy na mnie.  Z Misiem nad jeziorem, na pierogach w Ratuszowej, na plazy w Holandii. Misiu wiazacy mnie na lotnisko przed wylotem do USA, przysypialam na tylnym siedzeniu….pozegnalne zdjecia…ja z Misiem a w tle “immigrtation and custom”…klatka stop….Telefo…pogrzeb, jakie kwiatki Misiu lubil?...Nie wiem. Tyle rozmow, tyle zarwanych nocy, rozmow w samochodzie. Nie wiem jakie kwiatki Misiu lubil.

Wygladam zo okno, wciaz sypie. Spkojna biel. Nasza jablon po kolna we sniegu….Pustka. Smutek straszny. Choc w pelni nie dociera. Czuje tak jakby zza swiatow Misiu usmiechal sie dalej. Ruszyly w ruch media..sms-y, skyp, whatsapp  (i chwla im za to), tak jakby napedzone Misiem. Po latach rozamawialm z moja przyjaciolka z przedszkola, z liceum, sms-owalam  z ludzmi  liceum…moze jakies spotanie bedzie . Juz wiemy, ze nie mozna czekac… Misiu gdzies tam nad tym wszytkim czuwa. “Jeszcze zdążymy w dżungli ludzkości siebie odnaleźć..”. Zegnaj Przyjacielu.